Afgelopen week hebben vier queer spelers (met een vluchtverleden) uit Hoe ik talent voor het leven kreeg met een performance op het What You See Festival gestaan. Emio Greco, de choreograaf van ICK Amsterdam, en ik hadden in de afgelopen weken met hen (Sali, Farouk, Yusuf en Amr) een nieuwe choreografie gemaakt met teksten van hen erin over de ‘reis’ die ze hebben afgelegd. Niet zozeer hun letterlijk reis vanuit Egypte, Libië, Turkije en de Oekraïne, als wel de reis in de beleving van hun lichaam en hun identiteit. Afgelopen vrijdag was het bijzonder om hen te zien spelen en bewegen in de context van het festival. Vonden wij en vond het publiek gelukkig ook.
We hebben (toevallig) ook net de laatste hand gelegd aan de mini-documentaire over Hoe ik talent voor het leven kreeg. Filmmaker Abdelkarim El-Fassi (Zouka Media) heeft het maakproces gevolgd en gesprekken gevoerd met allerlei mensen die mee hebben gewerkt. We zijn heel blij dat we op deze manier ook iets van achter de schermen kunnen laten zien. Als je deze brief leest ben je één van de eersten die de docu kunt zien.
Het leuke is dat we met Abdelkarim ook weer een nieuw project aan het voorbereiden zijn. Voor Een zorg voor later maakt hij een documentaire over de bijzondere vriendschap tussen Salim en mevrouw Mes. Een man die een restaurant opent onder een ouderenwooncomplex en een bewoonster van in de negentig. Zelfs in tijden van corona gaat het filmen door. Ondertussen ben ik met het script bezig voor het theatrale gedeelte van de avond. Ik bewerk het boek Yemma van Mohammed Benzakour tot een solo die Yahya Gaier gaat spelen. Een deel van mijn lichtere gemoed komt zeker door de prachtige teksten van Mohammed.
En tenslotte is nog goed nieuws dat de voorstelling ADEM met Nasrdin Dchar 12 december via ITA live te zien is. In de stadsschouwburg A’dam spelen we de voorstelling met een ongelooflijk goed camerateam. Het is fijn om toch nog te kunnen spelen, ook al is dat voor publiek thuis.
Ik kijk enorm uit naar dat we elkaar weer kunnen zien. Naar het moment dat we na afloop van een voorstelling niet gelijk het theater uit moeten, maar nog kunnen napraten. Af en toe wat delen maakt ons meer mens. Tot die tijd doen we het zo en vind ik het natuurlijk leuk als je wil reageren of als je laat weten wat je van de documentaire vond, bijvoorbeeld.
Heb het goed.
Hartelijk,
