De voorstelling speelde in 2018 op treinstation Sloterdijk en we werden gevraagd door de stadsschouwburg Utrecht en station Utrecht Centraal om de voorstelling daar te spelen. En nu zijn we aan het repeteren op het grootste station van Nederland. De acteurs spelen en zingen tussen de reizigers, die geen idee hebben dat ze door een voorstelling lopen. Het publiek zit met een koptelefoon op een tribune. Vanaf daar kijk je naar een soort panoramabeeld.
Het is te gek. Dat station is enorm en de acteurs gaan soms op in de massa om ineens weer op een andere plek te verschijnen. En ondertussen reageren sommige reizigers ook op verschillende manieren. Behulpzaam, bevreemd, nieuwsgierig. En dat maakt elke voorstelling uniek. Vorige week hadden we een meneer die Laurien, een actrice, wilde helpen toen ze speelde dat ze haar broer zocht. Gelukkig lopen er ook nog ‘undercover’ mensen van ons rond, die reizigers even kunnen wijzen op het feit dat er ook een behoorlijk grote tribune staat van waarop mensen naar hen zitten te kijken.
Wat vreemd blijft is dat hoe weinig mensen om zich heen kijken. Bijna beangstigend. De meeste mensen lopen door met hun blik op de grond, terwijl er gezongen wordt, gedanst en spelletjes gespeeld. Maar dat geeft dit verhaal over mensen die buiten de grote, ‘normale’ groep vallen een extra lading.
Vanaf dinsdag 19 t/m zondag 31 oktober gaan we spelen. Er zijn natuurlijk nog kaarten, te koop via Stadsschouwburg Utrecht. Ook bij deze voorstelling voelen we de naweeën van corona. Dus als je zin hebt in een bijzondere ervaring, een avond of middag mensen kijken en een bijzondere cast, met o.a. Janfie van Strien van de Amsterdam Klezmer Band, kom met ons op het station zitten. Wij kijken ernaar uit!
Hartelijk,
Floris
