Inge en Grantley ontmoetten elkaar in 2000 in muziekcafé Spot the Looney in Rotterdam- Zuid. Gedurende die jaren dronken ze af en toe een drankje samen, als ze elkaar tegen het lijf liepen. Soms dook Gran (zoals iedereen hem noemt) af en toe ineens op in buurthuis Het Ravennest, waar Inge destijds werkte. Het leek toeval. Maar de collega`s van Inge hadden eerder door dan zijzelf dat hij haar best leuk vond en in november 2002, na weer een ontmoeting in hun stamcafé, was het raak. Die nacht bleef Inge bij Gran slapen.
Inge: “Iedereen was vanaf het begin positief omdat Gran een vriendelijke, sociale, nette en vooral zeer beleefde man is, mijn familie vooral. Zij kijken niet naar huidskleur, nationaliteit of religie maar vooral hoe een mens zich manifesteert. Ik had al wat mindere relaties achter de rug dus had wel, onder de Surinamers die ik kende, een beetje navraag gedaan. Gran deed dat ook, ik was immers een redelijk bekende saxofoniste en stond bekend als geen makkelijke dame!
De eerste hobbels waren mijn vriendinnen, die altijd bij mij op de eerste plaats stonden, en nu hun schoenen thuis uit moesten doen; dat is een Surinaamse gewoonte waar ik niet aan gewend was. Ook mijn slordigheid thuis was nog wel eens een onderwerp van discussie, ik kan niet strijken en Surinaamse mannen strijken zelfs de naden/vouwen van de spijkerbroek aan de voorkant erin. Gran veegt heel vaak het huis als ik juist denk: laat toch zitten. Ook is hij heel erg netjes van zichzelf, hij staat langer in de badkamer als ik, ik noem hem wel eens gekscherend parfumfabriek.”
Gran: “Ik noem haar af en toe Cruella, omdat ze binnen rondloopt met ongekamd haar wat alle kanten op staat. Honden ook verboden in huis; die vind ik vies en horen buiten op het erf wat wij niet hebben hier. Nu is Inge een kattenmens, wat ook wel wat protest opleverde van mijn kant, niet op de stoel en niet op bed. Dat vind ik ook vies. Nu 16 jaar later zijn de kat en ik de beste vriendjes en slaapt de kat waar hij wil. De zangvogels waar ik gek op was, daar werd Inge gek van. De herrie en het zand door het huis. Later bleek Inge allergisch voor de vogels, dus die zijn er niet meer. De lege vogelkooitjes staan nog in de schuur. Die mogen niet weg!”
Inge: “Heel veel eten lusten wij niet van elkaar, ik geen traditioneel Surinaams eten, en hij geen pasta, varkensvlees en rundvlees. Samen eten we dus veel kip en koken vaak apart, we maken wel elkaars eten klaar. Gran bidt voor het eten en herdenkt toch een aantal traditionele dagen die te maken hebben met slavernij; Keti Koti ,onafhankelijkheid van Suriname, Brassa Dei. Een ander groot verschil is hoe Surinamers elkaar steunen, en bijna iedereen is wel familie van elkaar. Als iemand bij ons een achter-achternicht is, is het bij Surinamers gewoon een nicht.”
Inge en Gran houden allebei heel veel van muziek. Gran is een wandelende encyclopedie op
dat gebied en Inge heeft nieuwe muziek leren kennen door Gran. Ook heeft ze nieuwe gewoonten aangeleerd, veel over de slavernijgeschiedenis en Afrika geleerd en er een hele grote familie bij gekregen.
Inge: “Een van onze overeenkomsten draait om kralen; in Suriname hebben zij een naam en heeft het met de Winti leefwijze te maken. Ik maak de sieraden, hij verkoopt ze. Wij zijn dan ook Kraraman en Kraravrouw. Hij heeft mij dit geleerd en met mensen in contact gebracht waar ik verder van kon leren. Verder is het huis een kleine jungle geworden; we houden allebei van planten. Ook de kruidenkast is flink gegroeid met allerlei Surinaamse kruiden en ketjapsoorten.”
Gran: “Het geheim van een goede relatie is: heb niet altijd een groot ego en laat elkaar vrij. Doe niet alles samen (zo gaat Inge nooit mee naar de Surinaamse cafés en ik nooit naar haar evenementen) en verlang dat ook niet van elkaar. Laat elkaar vooral los in de liefde.”
