Robert (31)
Was: technisch producent. Is: schuurtjesbouwer.
‘Na vier schuren in zijn straat is hij nu ook op andere plekken aan het bouwen en is het bijna een fulltimebaan.’
Robert Boovens werkte aan een grote theatervoorstelling met zo’n 60 mensen voor en achter de schermen. ‘Een waanzinnig project’, zoals hij het zelf beschrijft. En toen was het plots voorbij. Van de ene op de andere dag zat hij thuis. Robert besloot in die ‘vrije’ tijd dan eindelijk maar eens die schuur te bouwen in de tuin waar hij nooit aan toekwam. “Dat had ik nog nooit eerder gedaan, maar ik vond het fysieke werk lekker en het gaf afleiding.” Zijn buren zagen het eindresultaat en vroegen of hij bij hen niet ook een schuur wilde bouwen. “Zo ging het balletje rollen.” Na vier schuren in zijn straat is hij nu ook op andere plekken aan het bouwen en is het bijna een fulltimebaan. Is het een definitieve overstap? “Ik vind dit voor nu goed. Maar als dit zo doorgaat dan ga ik een opleiding tot hovenier doen.”
Jaimy (27)
Was: horecamanger. Is: matrassenbezorger.
‘Het ene matras is het andere niet.’
Als horecamanager bij een grand café in Utrecht maakte Jaimy Lusteveldt lange dagen en regelde ze alles op de vloer. Toen alles dicht moest werd haar tijdelijke contract niet verlengd. Met haar werkervaring kwam ze moeilijk ergens anders de bak. “Toen ik via via hoorde over deze bezorgfunctie ben ik er meteen voor gegaan. Als ik maar bezig kan zijn.” Elke dag is een nieuwe beleving, want ‘het ene matras is het andere niet’: ‘Laatst kwam ik bij een oud mevrouwtje een eenpersoonsmatras afleveren. Haar man was net overleden en ze wilde daarom een nieuw bed. Dat vond ik zo verdrietig. Ik ben even een kopje koffie blijven drinken”. Inmiddels denkt Jaimy erover na om een opleiding tot vrachtwagenchauffeur te doen. “Beetje rondrijden en het land zien, misschien is dat best leuk.”
Hussein (35)
Was: locatiemanager evenemententerrein. Is: begeleider van gedetineerden.
‘Het is nuttig werk en dat is ook veel waard.’
Hussein Atmani is een echte vrijbuiter. Zijn ZZP-baan vond hij dan ook ideaal: er was altijd werk en toch had hij de vrijheid om te doen en laten wat hij wilde. Maar die tijd is voorbij, er is nul werk. Per toeval las hij over een vacature bij een gevangenis als begeleider. Waarom niet, dacht hij? “Ik zag het ook wel als een kans. De evenementenwereld kende ik inmiddels wel een beetje. Het werd een traject van assessments, psychologische tests en gespreksrondes, maar hij kwam er doorheen en heeft net zijn eerste werkdag gehad. “Het was wel even spannend, zo tussen de gedetineerden rondlopen, maar het viel mee. De meeste waren eigenlijk best chill”. Hussein gaat wel veel minder verdienen met deze vaste baan. ”Maar dat maakt me niet uit, het is nuttig werk en dat is ook veel waard.”
