MEEKIJKEN MET

Terug naar overzicht

26 aug 2020

Mag ik nu ook mijn verhaal kwijt?

Wanneer je een serie korte voorstellingen, speciaal voor mensen bij de voordeur, onder het raam of op straat speelt, dan heb je bepaalde verwachtingen. Bijvoorbeeld dat de mensen dan slechts aandachtig naar je luisteren en niets terugzeggen. Niets is minder waar want een (persoonlijk) verhaal vertellen aan iemand, betekent bij ‘Theater van het weerzien’ automatisch een gesprek. Op z’n minst.

Het was me een zomertje wel. Omdat het theaterseizoen noodgedwongen stil kwam te liggen door de coronacrisis en we hier in de Afrikaanderwijk ons kantoor hebben, besloten we ons werk in deze buurt letterlijk aan de man te brengen. ‘Theater van het weerzien’, de serie korte persoonlijke verhalen over het elkaar weer zien na een tijd, werd een aantal wekenlang gespeeld door drie jonge Rotterdamse acteurs (Jiska de Wit, Said El Abboudi en Carmen van Mulier) en dat heeft de wijk geweten. Want wanneer je als acteur rondloopt en herkend wordt door buurtbewoners, dan heb je iets goed gedaan. “Ik ken jou! Jij vertelt toch verhalen? Ik heb je nu al drie keer op verschillende plekken gezien en gehoord. Hé, komen jullie er ook bij? Dit is echt leuk!”

Natuurlijk hoopten we op reacties. Mensen die, naar aanleiding van de monologen, in gesprek wilden gaan met ons en zouden vertellen hoe zij de coronacrisis ervaren. Het werd meer dan we hoopten. Men raakte ontroerd, ging in discussie, werd spontaan onderdeel van de voorstelling of vertelde zelf een eigen verhaal. Een ochtend besloten we af te wijken van onze route en speelden we de mini-voorstellingen in een Huis van de Wijk, waar een groepje ouderen voor het eerst na lange tijd weer bij elkaar kwam voor een kopje koffie, een gesprek of een spelletje. Aangezien we de monologen tot dan toe alleen aan individuen voordroegen, was het spannend om te zien of het ook werkte voor groepen mensen aan tafels. Het werd een bijzondere ochtend. Niet alleen voor ons, maar vooral voor de ouderen, die zichtbaar ontroerd werden of spontaan gingen klappen en vervolgens met tranen op de wangen, hun eigen zegje deden. “Mag ik nu ook mijn verhaal kwijt?” Daar deden we het voor.

Hierdoor mondden de 7-minuten voorstellingen regelmatig uit in gesprekken van een half uur. Of langer. Daarnaast is het mooie van dit soort projecten gewoonweg dat je mensen leert kennen. Dat ze jou leren kennen. Dat je ineens omringd wordt door groepjes jongeren of kinderen. Dat iemand in een scootmobiel langs zoeft en uit nieuwsgierigheid zijn bolide even parkeert. Of dat je in het park je monoloog voordraagt aan een eendjes-voerende dame en dat ook de eenden spontaan blijven hangen.

Dat het ook nog eens door verschillende media werd opgepakt, zoals door RTV Rijnmond of de NOS, was natuurlijk mooi meegenomen.

Was het zo simpel? Nee. Het was hard werken, want niet iedereen had zin in een verhaal aan de voordeur. Soms gooide men gewoon de deur dicht of werd er niet eens open gedaan. Bij een aantal ouderen, waar we bij aanbelden, merkte je ook een bepaalde angst. Begrijpelijk want er staat ineens een wildvreemde voor je deur. Op straat had niet iedereen tijd en kreeg je soms niet eens de kans om uit te leggen waar het om ging. Bij anderen was het weer heel moeilijk communiceren omdat men de taal niet machtig was. Maar dat deerde ons niet en liepen we gewoon door naar een andere deur of spraken de volgende buurtbewoner op straat aan. Dat mensen na afloop te horen kregen dat ze naar persoonlijke verhalen van onszelf hadden geluisterd en dat best bijzonder vonden, maakte overigens veel goed. Ook het weer speelde een grote rol; de ervaring heeft ons geleerd dat wanneer het zonnetje schijnt, mensen veel toegankelijker zijn dan wanneer het plenst. Al met al kunnen we terugkijken op een geslaagd project.

Maar…

Zoals we langzamerhand afscheid gaan nemen van de zomer, zo moeten we dat helaas ook gaan doen van ‘Theater van het weerzien’. Althans, in de Afrikaanderwijk. Voorlopig. Want wie weet gaan we dit binnenkort dunnetjes overdoen in een andere wijk. Als het aan ons ligt wel. Dan zien we elkaar snel weer!


Geplaatst door

Deel dit item

Meld je aan voor de nieuwsbrief!

Wil je op de hoogte blijven van WAT WE DOEN, schrijf je dan hier in voor de nieuwsbrief. Dan stuurt Floris je af en toe een brief over wat we doen en waarom.