
Foto: Jantje Geldof
Nasrdin Dchar besloot, samen met Floris van Delft, iets te maken over wat het jaar 2020 voor Nederland heeft betekend. Maar vooral iets over wat het jaar voor hem persoonlijk heeft gebracht. ADEM is niet zomaar een voorstelling. Het is een reflectie op een jaar waarin we met z’n allen getuige zijn geweest van hoe maatschappelijke problemen invloed hebben op ons doen en laten. In een oude loods op Rotterdam- Zuid, waar de twee heren zichzelf wekenlang hadden opgesloten om te repeteren, spraken we Nasrdin over dat jaar.
Dit jaar hebben we veel verandering gezien, bij mensen of in de samenleving. Wat waren de grootste veranderingen voor jou persoonlijk?
“Absoluut het gemis van contact met andere mensen. Dat was de afgelopen maanden op één hand te tellen. En ik merk nu, na een half jaar, dat ik er echt last van begin te krijgen. Ik wil gewoon weg. Met vrienden afspreken. Lekker dansen in een club. Ik wil normaal met mijn ouders kunnen omgaan. Maar dat kan dan niet. Door de beperking ontstaat een soort van ongemak.”
Leg eens uit?
“In de omgang met mijn vrienden of familie merk ik gewoon een verandering ten opzichte van vroeger. Ik ben bijvoorbeeld gewend om mijn ouders een kus op het voorhoofd te geven of eindeloos mee te knuffelen.Dat kan allemaal niet meer. Maar los van het fysieke contact, merk ik dat de gesprekken ook anders zijn. We hebben het vooral over dat we moeten oppassen, over de gevolgen of over wat we moeten laten. Best negatief allemaal en dat is gewoon klote. Het domineert de gesprekken en het idee dat ik met mijn werk afhankelijk ben van het verloop van deze situatie, beangstigt mij. Als er een tweede lockdown komt, ben ik de pineut. En met mij vele anderen.”
Ben je zelf negatief ingesteld?
“Ik ben best wel een pessimist. Ik probeer me naar mijn kinderen toe wel altijd positief op te stellen maar stiekem ben ik wel een doemdenker hoor. En dit jaar heeft dat enigszins wel versterkt. Maar tegelijkertijd bleef ik altijd hoop houden dat wij als land, samen dit virus klein zouden krijgen. Want ik heb ook mooie dingen gezien tijdens de lockdown. Ik werd zelfs gebeld door mensen met de vraag ‘moet ik boodschappen doen voor je ouders?’”
Dit jaar werd gedomineerd door twee zaken. Twee problemen waar de samenleving dagelijks mee werd geconfronteerd. Door die aandacht, via media of politici, lijkt het alsof er geen andere problemen meer waren. Wie of wat bepaalt voor jou datgene waar jij je druk om maakt?
“Poeh, die vraag zag ik niet aankomen. Nou, social media hebben daar wel een belangrijke factor in gespeeld. Ik check dagelijks waar men het over heeft. En natuurlijk ook de ‘gewone’ media. En het werkt inderdaad wel zo; als je een half jaar niets meer leest over het klimaatprobleem, dan denk je er niet meer aan en maak je je daar ook minder druk om. Dat is mens eigen. Hoe meer je iets voorbij ziet komen, hoe meer je daar je gedachten over ontwikkelt. ”
Sijpelt die eenzijdige aandacht ook door in je interesses?
“Ja, absoluut. Je geeft daardoor minder aandacht aan dingen die je voorheen wel leuk of interessant vond. Zo interesseert voetbal mij al veel minder, terwijl ik een liefhebber ben. En weet je, ik vraag me dan af of dat ook bij andere mensen geldt als het gaat om theater. Vindt men theater nog wel leuk genoeg om te bezoeken. Of is de lol ervan af, met al die maatregelen of gewoonweg uit voorzichtigheid?”
We gaan even naar de toekomst. Snak je daarnaar?”
“Hangt ervan af welke toekomst. Er gaan bij mij verschillende gedachten rond. Ik denk dat we allemaal wel snakken naar het oude normaal. Waarin we elkaar weer normaal kunnen begroeten, we vrij zijn om te doen wat we willen. Ik denk dat ook 2021 gedomineerd zal worden door de pandemie. Deze pessimist is wel hoopvol gesteld. 2021 zal het jaar worden van een vaccin, die iedereen kan gebruiken. Maar tegelijkertijd denk ik ook dat er veel mensen daar weer tegen zullen zijn omdat ze een vaccin niet vertrouwen, om allerlei redenen. Ikzelf heb ook mijn bedenkingen bij een vaccin, maar ik zal mezelf wel vaccineren, mocht het zover zijn. Niet voor mijzelf maar voor een ander. Want dan kan ik eindelijk mijn ouders weer knuffelen. 2021 zal ook in het teken staan van de verkiezingen. Wat gaat dat met zich meebrengen? Hoe gaan we als land verder? Welke richting gaan we op? Het nuchtere Polderland zoals we die altijd kenden was het land van ‘hou je mond en doe je ding’. Terwijl je stem laten horen juist datgene is wat de problemen die we kennen, nodig heeft. Je uitspreken over iets zorgt voor een tegenstem. En voor frictie en botsingen. Maar dat is alleen maar goed. Anders blijft het stil en blijft iets ergens borrelen tot er iets ontploft. Misschien is dit de tijd dat het wel tot een uitbarsting komt, gelukkig in woorden. Los natuurlijk van de minder leuke zaken die het hebben van andere meningen met zich meebrengt, zoals bedreigingen en haat.”
Kan Nederland die veranderingen aan? Gaan we dit allemaal overleven?
“We gaan allemaal dood! Haha, nee even serieus. Ik heb veel vertrouwen in de Nederlandse samenleving. Ondanks alle verschillen. De harmonie is eventjes zoek maar komt ongetwijfeld weer terug. Ik hoop niet dat we als land veranderen in bijvoorbeeld de VS of Frankrijk, als het gaat om verharding. Wat dat betreft wil ik optimistisch blijven, vooral voor mijn kinderen. Want wij gaan die oplossingen niet meer meemaken. Onze kinderen wel.
Zullen we samen aftellen naar het nieuwe jaar? En dan 1 woord roepen wat in je opkomt? Komtie: 3, 2, 1…
“Liefde.”