Het zit er op. Voor nu dan. Afgelopen weekend speelden we de allerlaatste voorstelling van de extra minitour, die we in maart deden, op aanvraag van vele organisaties. Het laatste applaus is door de acteurs opgehaald en het decor ligt inmiddels in de opslag. Ook de jongeren kregen een laatste applaus. En onlangs sloten ook zij het project af, tijdens een bowlingavond en etentje in Rotterdam, samen met de coaches van WAT WE DOEN. Op die avond kon je goed merken hoe hecht de groep was geworden en hoe moeilijk het was om dit avontuur met elkaar af te sluiten.
“Ik heb mezelf beter leren kennen. En ik heb geleerd om anderen te raken met mijn verhaal.” – Sunaida
Ruim een jaar geleden, organiseerden we een bijeenkomst voor jongerenwerkers en organisaties die binnen de wereld van jeugd in Rotterdam opereren. Op die middag zouden wij deze jongerenorganisaties informeren over het jongerentraject rondom de voorstelling Angry Young Men, wat we voor ogen hadden en waar we hulp bij nodig zouden hebben. Wat we toen die middag nog niet wisten, was hoe dit jongerentraject uiteindelijk zou uitdraaien in een prachtige samenwerking tussen de cast en crew, organisaties, Rotterdamse jongeren en medewerkers van WAT WE DOEN.
We vonden het belangrijk om rondom de voorstelling een context-programma op te zetten waarin Rotterdamse jongeren, vanuit hun eigen perspectief, de verdieping zouden zoeken als het gaat om opgroeien in een grote stad, veiligheid en criminaliteit. En dat deden ze. Middels solo-acts rondom de voorstelling, gesprekken met publiek, op social media en middels deze podcastserie.
Nu, een jaar later, kunnen we met z’n allen terugkijken op een ongelooflijk avontuur, waarbij we elkaar en onszelf beter hebben leren kennen.
“In het begin vond ik het moeilijk om mijn persoonlijke verhaal aan anderen te vertellen. Maar hoe vaker ik het deed, hoe makkelijker het werd. En het mooiste is dat ik in de gesprekken met het publiek erachter kwam dat heel veel mensen een soortgelijk verhaal hebben.” – Dave
Mensen vonden de performances vaak indrukwekkend, mooi en een ‘belangrijk opstapje’ naar de voorstelling in de zaal. Ook na afloop van de voorstelling, zag je dat het publiek soms de jongeren zelf ging opzoeken in de foyer om met hen in gesprek te gaan of om ‘bediend’ te worden met een performance. Veel van de jongeren gaven dan ook aan dat ze ‘het contact’, met mensen die ze anders wellicht nooit zouden ontmoeten, erg fijn vonden. Ja, zelfs wanneer de burgemeester van Amsterdam of die van Arnhem naast je staat. Hoe gaaf is het om, als jongere, te kunnen zeggen: “Ik heb net een act gespeeld voor de burgemeester en we zijn daarna met elkaar in gesprek gegaan. Oh, en hij heeft mijn act ook nog eens gedeeld op social media!”
“Wat mij het meest raakte waren de reacties die de jongeren kregen en hoe ze daarmee omgingen. Veel van deze jongeren zijn het niet gewend om structureel complimenten te krijgen.” – Boyd Grund, theatercoach
Een aantal jongeren had ook persoonlijke overwinningen en succesjes gehaald. Ze deden als figuranten mee in een film; speelden nieuwe acts tijdens een symposium; kwamen soms voor het eerst buiten Rotterdam en werden zich bewust van hun interesses in kunst, media of wetenschap. Mehdi werd werd door Nasrdin Dchar gevraagd om op te treden na zijn show en heeft nu nauwe contacten bij het Amsterdams Andalusisch orkest; Adem heeft er een stage bij OPEN Rotterdam aan overgehouden en is aangenomen bij het Grafisch Lyceum en een deel van de groep reisde met Floris af naar Utrecht om daar hun acts te doen tijdens een kick-off van een groot onderzoeksproject van de Universiteit van Utrecht. Een van hen overweegt nu om psychologie te gaan studeren aan diezelfde universiteit. Volgende week gaan we in een ander artikel hier verder op in. Want er is nog een hoop te vertellen over de impact en spin-off van het jongerentraject, zoals een speciaal onderwijsmodule die we momenteel aan het ontwikkelen zijn. Volgende week meer hierover!
“Ik vond het heel bijzonder en opvallend dat er een sfeer is gecreëerd waarin de jongeren elkaar en ons konden vertrouwen en hun persoonlijke verhalen konden vertellen.” – Hanan Cherif, jongerenwerkster SOL
Zoals gezegd; eigenlijk was de tournee al in december afgerond. Maar we werden door allerlei organisaties in het hele land, zoals het Openbaar Ministerie, gemeenten of het jongerenwerk, gevraagd om de voorstelling ook voor hen te spelen. Dit deed ons beseffen dat we, als samenleving, enorm worstelen met hoe we met de jeugd om moeten gaan. En dat de behoefte groot is om het er met elkaar over te hebben. Was dit dan echt het allerlaatste applaus? Wie weet. Misschien komt de voorstelling ooit weer eens op de planken. Blijf ons daarom volgen!
“Zo tof dat iedereen, binnen no-time, zijn of haar eigen talent en verhaal meebracht. Dat heeft mij weer veel gebracht. “ – Floris van Delft
En nu? Hebben we afscheid genomen van al die leuke en enthousiaste jongeren? Niet van iedereen, want een aantal van hen doet nu mee met het jongerenprogramma rondom onze nieuwste voorstelling. Omdat beeldvorming een sterke factor blijft in het denken over jongeren en in het omgaan met ze, gaan we namelijk nóg een voorstelling maken om verder te onderzoeken hoe groot die beeldvorming is en wat daar de gevolgen van zijn. ‘So Far So Good’ gaat over beeldvorming, framing en tweedeling in de samenleving. En in het jongerenprogramma gaan de deelnemers van de performancegroep meedansen in de voorstelling zelf, gaat de mediagroep onder andere in gesprek met het publiek, neemt straatinterviews af in verschillende steden en maakt een miniserie voor televisie. Ben jij tussen 16 en 25 jaar oud en wil je ook meedoen met de mediagroep? Stuur dan een mailtje naar rachid@watwedoen.nl
Op naar het volgend applaus!
Kijk voor meer informatie over So Far So Good of over onze andere projecten op watwedoen.nl
