Wat doe je als je geen eigen leven hebt? Dan probeer je dat van een ander kapot te maken. Er is de laatste jaren een tendens ontstaan om foto’s en/of filmpjes van meisjes en vrouwen op het internet te zetten. Ze lijken als paddenstoelen uit de grond te schieten: expose-apps, snapchat of Facebookpagina’s die als doel hebben om meisjes aan de schandpaal te nagelen, omdat ze zich, volgens de makers, te sexy kleden, naaktfoto’s op internet gooien of hun lichaam verkopen. Of een zwaar gefrustreerde ex die pikante foto’s van een oude liefde de wereld in helpt. Het is beangstigend om te zien hoe populair dit soort pagina’s of groepen zijn onder jongeren. En dan met name onder Marokkaanse jongeren.
Hoe komt dit toch zo? Is het de kick? Of is het een gevolg van de enorme sociale druk vanuit de Marokkaanse gemeenschap? Als dat zo is, waarom bestaan er dan geen pagina’s met foto’s van criminele jongens die bankpasjes van oude vrouwtjes stelen en duidelijk te zien zijn wanneer ze andermans geld uit de muur halen? Waarom worden die niet te schande gezet door de eigen omgeving? Dubbele moraal?
Maar het gaat niet alleen om het plaatsen van seksueel getinte plaatjes, die iemand in een verliefde opwelling ooit naar een geliefde stuurde. Het gaat om het oordeel wat er aan vastgeplakt wordt. Zo kan bijvoorbeeld een profielfoto van een meisje al snel worden rondgestuurd en worden veroordeeld omdat ze toevallig make up op heeft of haar lippen heeft getuit. Het gebeurt over het algemeen niet uit moreel bezwaar. De daders geilen of kicken er gewoon op om zo’n meisje aan de schandpaal te nagelen. Soms uit wraak, soms uit jaloezie. En gebruiken zaken als eer, geloof en cultuur om hun ziekelijke hobby’s te kunnen uitoefenen. Valse moraalridders noem ik ze.
Met deze kennis in het achterhoofd, sloeg ik deze week bijna steil achterover toen ik een artikel las in Trouw, waarin uitgelegd wordt dat sexting, slutshaming en al die andere vrolijke bezigheden, een grotere impact hebben op Marokkaanse meisjes. Dit zou te maken hebben met het eergevoel bij de ouders, het geloof of met die sociale druk uit de omgeving. Tot zover het informatieve.
Hoe meer ik las, hoe groter de verbazing mij genadeloos om de oren sloeg. Een citaat: “Jongerenwerker Hanae Haddouche staat op van haar stoel, tuit haar lippen en zet haar hand in haar zij. “Wat straal ik hiermee uit?” vraagt ze aan de acht verzamelde Utrechtse meisjes tussen de dertien en achttien jaar. “Ik kijk zwoel. Als je zo’n foto op internet zet, dan kan dat al iets over je afroepen.”
Natuurlijk. Meisjes mogen niet zwoel kijken. Stel je voor dat ze iets uitstralen.
Begrijp me niet verkeerd; het is uiteraard goed om de impact te bespreken. Maar de nadruk ligt nu teveel op hoe je shaming kunt voorkomen. Er wordt met geen woord gerept over de daders. En over hoe de daders aangepakt kunnen worden. Jammer.
