Het is vrijdagmiddag, vijf over drie. De acteurs hadden die dag al twee voorstellingen in klassen gespeeld en maakten zich op voor de derde van de dag. Nu voor de kunstklas havo 2 van het Caland Lyceum in Osdorp. “Waar blijven die leerlingen?” Een beetje ongemakkelijk kijken de aanwezige volwassenen in het lege klaslokaal elkaar aan. “Ze zullen zo wel komen, het is vrijdagmiddag en ook nog eens midden in de Ramadan. Dan zijn ze allemaal wat trager.”
Nou, zo traag waren ze niet, want gelukkig stormt niet lang daarna kunstklas havo 2, al vrolijk kletsend het lokaal binnen. Een bont gezelschap van bijna alleen maar tienermeiden (en één jongen), zetelde zich en vanaf het moment dat agent Sam (Boyd Grund) ernstig verstrooid het lokaal binnen liep, was de aandacht volledig voor de spelers. Acteur Boyd Grund komt zelf uit Rotterdam Zuid. En spreekt de taal van de leerlingen. Binnen no-time heeft hij hun aandacht te pakken en dat is bewonderenswaardig.
Hilariteit, verbazing, maar vooral een schok ging voelbaar door het lokaal toen agent Sam aan alle leerlingen een stapel formulieren uitdeelde met de nonchalante opmerking dat ze de gebruiksvoorwaarden ‘even’ moeten doorlezen en tekenen. Sommigen beginnen daadwerkelijk te lezen, maar de meesten protesteren. Zoals verwacht. Dan roept Sam dat ze bij alle apps op hun smartphones toch akkoord zijn gegaan met de gebruiksvoorwaarden? Dan roept iemand: “Algemene Voorwaarden zijn gewoon bullshit!”
Nog meer verbazing is er als de leerlingen hun mobieltjes tevoorschijn moeten halen. “Moeten we dit echt doen?” Tracy geeft instructies om in te loggen bij computer Iris. Op hun mobieltjes moeten ze vervolgens meerkeuzevragen beantwoorden; “Heb je iets te verbergen? Iris toont meteen de uitslagen in procenten. “Wie neemt er wel eens een naaktfoto van zichzelf?” Vele vingers gaan omhoog en iedereen praat, wijst en discussieert met elkaar. Twee Marokkaanse meiden belanden in een heftig gesprek na de stelling: “Ik heb niks te verbergen voor mijn ouders.” De ene roept hard: “Mijn ouders hoeven echt niet te weten of ik een vriendje heb of wanneer ik ongesteld ben hoor!”
Dan gaat het ineens over Jihadistische terroristen die een aanslag zouden kunnen plegen. Mag je dan telefoons hacken of niet? Wat gaat voor? Veiligheid of privacy? Iedereen in de klas vindt dat de politie dan mee mag kijken in je telefoon. “Ik word hier bang van”, klinkt het in het lokaal.
Tijdens het nagesprek kwam ik tot de conclusie dat deze jongeren, die dagelijks met internet en hun mobieltjes bezig zijn, eigenlijk bar weinig weten van hoe privacy werkt. Byte Me! is een wake-up call. Met de voorstelling wilden we VO-leerlingen op een ludieke manier bewust maken van de thema’s privacy, mediawijsheid en digitale identiteit.
En dat is volgens mij wel gelukt.