MEEKIJKEN MET

Terug naar overzicht

19 jun 2019

WAT WE DOEN MET GRENZEN – “Je zag duidelijk dat de deelnemers heel graag willen.”

Wij zijn al een tijdje druk bezig met de voorbereidingen voor ‘Hoe ik talent voor het leven kreeg’. Dit megagroot theaterproject toert vanaf februari 2020 door het land en is gebaseerd op het gelijknamige en veel geprezen boek van Rodaan Al Galidi. Het is een indringend en humoristisch verhaal over Semmier, die asiel aanvraagt in Nederland en van een nieuw leven droomt. Maar hij moet wachten, wachten en nog eens wachten. Negen jaar lang. Regelmatig zullen wij onze ervaringen tijdens de voorbereidingen hier met u delen. Vandaag: de selectiedag in Amsterdam.

“Goedenavond en welkom! Wil je dit formulier invullen en ondertekenen? Waar het over gaat? Hiermee geef je ons toestemming dat we je vanavond mogen filmen en fotograferen. We hebben namelijk twee heren rondlopen hier. Wael Kadlo filmt het proces voor ons en Mohammad Alzoabi maakt foto’s. Beide heren hebben zelf ook in een AZC gewoond.” Nog voor ik uitgesproken ben, was het formulier al ondertekend en wel.

Zomaar een woensdagavond in theater de Meervaart, tijdens de eerste selectie dag voor ‘Hoe ik talent voor het leven kreeg.’ We zijn op zoek naar mensen met een vluchtelingenachtergrond die mee willen spelen in de voorstelling. In Amsterdam, Utrecht, Rotterdam, Den Haag, Arnhem en Leeuwarden kunnen namelijk spelers per stad zich aansluiten. En in al die steden organiseren we selectiedagen. Vanavond is het volle bak; maar liefst 28 statushouders uit verschillende landen hadden zich aangemeld en de sfeer zit er bij aankomst al goed in.

Terwijl onze regisseur Floris van Delft en Barbara Gutierrez (ICK) de deelnemers urenlang afmatten met verschillende opdrachten, oefeningen en choreografieën, merk ik bij mezelf dat ik gedurende de avond de deelnemers steeds meer begon te bewonderen. Hun energie, positiviteit en enthousiasme spatten ervan af. Onvermoeibaar.

Dat viel mijn collega Jantien Plooij ook op. “Je zag duidelijk dat de deelnemers heel graag willen. Ze willen dansen, zingen, spelen, kletsen. Maar ze willen vooral ook nieuwe mensen ontmoeten. En dat merkte je. Daarnaast ontstond er al snel een zekere verbondenheid op het toneel, tijdens de oefeningen. Dat zag je aan de manier hoe ze elkaar opzochten, elkaar aanraakten en met elkaar praatten. Heel bijzonder.”

Jantien merkte ook iets anders op: “Het team dat aan dit project werkt, straalt kracht uit. Het is zo een groot project, met maar liefst vijf samenwerkingspartners (WAT WE DOEN, het Amsterdams Andalusisch Orkest, ICK Amsterdam, George & Eran Producties en theater De Meervaart) die voor het eerst met elkaar samen werken. Allemaal verschillende mensen met verschillende achtergronden, disciplines en specialiteiten. Dat komt allemaal samen de komende maanden.”

Tegen het eind van de avond, wanneer iedereen bezweet, doch met een grote glimlach, nog even met elkaar napraat, komt de jongen van het formulier naar me toe en zegt: “Die fotograaf en filmer zijn echt goed!”

Foto: Mohammad Alzoabi


Geplaatst door

Deel dit item

Meld je aan voor de nieuwsbrief!

Wil je op de hoogte blijven van WAT WE DOEN, schrijf je dan hier in voor de nieuwsbrief. Dan stuurt Floris je af en toe een brief over wat we doen en waarom.