Na de succesvolle landelijke tournee van JA, besloten we dat wij deze voorstelling dit seizoen toch nog een (aller)laatste keer wilden tonen aan onze buren in de Afrikaanderwijk. Nog leuker zou het zijn als het publiek na de voorstelling met Nasrdin Dchar en artistiek leider Floris Van Delft in gesprek kon gaan. Om het te hebben over het maakproces, over de liefde en over hoe wij het best om kunnen gaan met elkaars verschillen.
Sinds 1 september werkt WAT WE DOEN vanuit verzamelgebouw ’t Klooster in de Afrikaanderwijk omdat dat een plek is waar we letterlijk en figuurlijk midden in de samenleving zitten. Een plek waar we maatschappelijke organisaties, onze buren kunnen noemen. Daarom haalden we de voorstelling naar de Afrikaanderwijk, om aan onze buren te laten zien wat we doen.
Maar voordat dát kon gebeuren, ervaarden we een niet-alledaags tafereeltje; Nasrdin die in de wijk op zoek ging naar de twee fans uit Steenbergen. Om ze vervolgens, als een ervaren Secret Service agent die naast de presidentiele auto rent, hijgend en puffend terug naar ‘t Klooster te begeleiden. Bij binnenkomst in het overvolle theaterzaaltje, kregen de Brabantse laatkomers een Rotterdams onthaal met applaus en kon de voorstelling beginnen.
Wat was het een mooie avond. Het publiek was zo divers als maar mogelijk, bestaande uit bewoners van de Afrikaanderwijk, maatschappelijke organisaties, relaties van WAT WE DOEN, ambtenaren van de gemeente, theaterliefhebbers én twee Brabanders.
Na de voorstelling gingen Nasrdin en Floris in gesprek met het publiek. Een vlot, persoonlijk maar vooral openhartig nagesprek was het resultaat. Er werden oprechte vragen gesteld aan Nasrdin over zijn persoonlijk verhaal, die Nasrdin weer uitgebreid antwoordde. Maar het publiek was ook geïnteresseerd in het maakproces. Floris legde het hele proces uit vanaf hoe het idee was ontstaan, tot aan de première. Kortom; het was een echte WAT WE DOEN- avond.
Maar het allermooiste waren de reacties en verhalen uit het publiek zelf. Zo vertelde een vrouw, met Marokkaanse roots, getrouwd met een Nederlandse man, zo een prachtig verhaal, die we u niet kunnen onthouden. “Mijn man en ik zijn al jaren bij elkaar, maar onze ouders hadden elkaar nog niet ontmoet. Tot die ene voorstellingsavond in Zoetermeer. Wij bedachten dat het bezoeken van deze voorstelling, die onderwerpen als gemengde relaties en culturele verschillen behandelt, hét moment moest zijn om onze ouders aan elkaar voor te stellen. En zo geschiedde het.”
U begrijpt dat we hier uiteraard heel blij mee zijn. Want hier doen we het onder andere ook voor. Zaken bespreekbaar maken, en als het ook nog eens uitmondt in een ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’, dan zijn we supertrots. Ook op het feit dat na afloop, veel mensen, die elkaar niet kenden, ook in de foyer nog lang met elkaar in gesprek gingen.
En het bleef nog lang onrustig in de Afrikaanderwijk.
PS: Na de zomer speelt de voorstelling nog maar liefst 40 keer in reprise!
