Met ‘JA’, geeft Nasrdin Dchar zichzelf bloot. Gelukkig niet letterlijk, maar hij stelt zich wel emotioneel én kwetsbaar op. JA is een intiem portret over zijn zoektocht naar volwassenheid en de liefde voor zijn vrouw. Maar de voorstelling gaat ook over de verschillen en hobbels die je meemaakt wanneer je in een zogenaamde ‘gemengde relatie’ zit. Na de première regende het sterren en lovende recensies in verschillende kranten en magazines. En terecht. Want de voorstelling had alles in zich wat je zou kunnen verwachten. Naast de, voor sommigen herkenbare en hilarische, anekdotes die Dchar vertelde, zag ik in de zaal ook veel mensen een traantje wegpinken.
Maar die traantjes maakten na afloop al snel weer plaats voor lachende gezichten, tijdens het feestje in de foyer. Hier genoten mensen uit alle delen van het land, van heerlijke muziek, lekkernijen en de traditionele Marokkaanse bruiloft-troubadours die de foyer op stelten zetten. Maar de aanwezigen vierden bovenal de liefde. Jong, oud, zwart, wit, pimpelpaars, hetero, gay, atheïstische whisky-drinkers, wijn-slobberende grachtengordel-mensjes, seculieren en vrome hoofddoek dragende moslima’s, stonden allen samen op de dansvloer. Kan dat? Ja dat kan.
En ik? Ik nipte ook van mijn wijntje en sloeg, als een onzekere tiener op een schoolfeestje, het tafereel van een afstandje gade. En ik genoot zichtbaar. In m’n eentje. Kan dat? Ja dat kan. Want er is niets mooiers dan blije gezichten te zien van mensen die van al het moois in de wereld genieten, maar die vooral ook van elkaar genieten.
Had dit met de voorstelling te maken? Ja, zeker weten. Want ondanks dat Dchar een aantal minder leuke situaties over de liefde uiteen zette, was het vooral een avond van aanstekelijke positivisme. En voor mij was de boodschap van de voorstelling én de conclusie van de avond meer dan duidelijk: liefde overwint uiteindelijk alles. Kan dat? Ja dat kan.
Foto: ITA
