Hoe gaat het? Ben jij en zijn de mensen om je heen gezond? Ben je aan het werk? Voelt het nieuwe normaal als normaal? Hier hebben we de zomer gebruikt om een beetje uit te blazen van de eerste helft van dit jaar, en ons op te laden voor de tweede helft. De zomer was voor mij ook een soort psychologische grens waar ik niet overheen kon of wilde kijken. Misschien dat ik op die manier nog een beetje de hoop kon houden dat we terug waren bij iets van het oude normaal. Maar heel normaal voelt het nog niet.
Het is een wat sombere start van mijn eerste brief na een zomer die ook heel goed was. We hebben zowel van de gemeente Rotterdam als van het Fonds Podiumkunsten een positieve beoordeling gehad voor de komende vier jaar! Met mooie woorden over onze plannen èn geld om die te gaan uitvoeren. In die zin konden we niet beter beginnen met dit nieuwe seizoen. We zijn dankbaar dat het is gelukt en hebben zin in alle projecten en om ons nog dieper in Rotterdam in te graven. En als de maatregelen weer iets soepeler zijn dan geven we zeker een feestje.
Maar… de maatschappelijke context waarin we deze subsidies krijgen haalt wel iets van de feestvreugde af. Ook al doet iedereen dapper z’n best om zo goed mogelijk met alle maatregelen om te gaan, het blijft elke keer weer slikken. De zalen met minder capaciteit, de kaartverkoop die niet zo goed loopt als andere jaren, theaters die op omvallen staan, voorstellingen die afgezegd worden of helemaal niet gemaakt worden. En nu hoor ik ook nog mensen zeggen dat we misschien wel tot en met de volgende zomer in de theaters op anderhalve meter moeten blijven zitten, terwijl ik eigenlijk stiekem hoopte dat het na de Kerst iets normaler zou zijn.
Tegelijkertijd zijn er in de afgelopen subsidierondes enorm veel goede, waardevolle makers en gezelschappen buiten de boot gevallen, omdat er (indirect) bezuinigd wordt op cultuur. Vier jaar geleden zaten wij in die situatie en vanuit die ervaring zeg ik nu: als je een stem kan laten horen voor cultuur, doe het (bijvoorbeeld hier). Deze sector is een verzameling eigenwijze theatermakers die allemaal een idee hebben over hoe het moet, en die door corona gelukkig meer eensgezind is geworden en wat beter één geluid kan laten horen. Toch blijft het nodig dat stemmen van buiten de sector ook zeggen dat cultuur ertoe doet, dat het waarde heeft.
Ondanks al deze omstandigheden kijk ik heel erg uit naar de komende jaren. We hebben de afgelopen vier jaar met WAT WE DOEN veel opgebouwd en vooral ook uitgevonden wie we zelf zijn. Nu kennen we onszelf veel beter. De plannen die we hebben, bijvoorbeeld over de zorg voor ouderen, over de hang naar polarisatie of over veiligheid, zijn allemaal veel gerichter. We weten dat we in die projecten het artistieke met het maatschappelijke willen verbinden. Dat we in ons publiek zoeken naar een mix van cultuurliefhebbers en mensen die zich betrokken voelen bij onze onderwerpen. Dat we graag onszelf en het publiek meenemen op avontuur. En dat we ontzettend op onze plek zijn op Rotterdam-Zuid. Dit alles zo spannend, integer en diepgaand mogelijk verder uitwerken is te gek.
Ik noem nog één reden waarom ik zin heb in de komende jaren. Tot nu toe heb ik samen met de redactie alle projecten bedacht en gemaakt. In onze nieuwe plannen gaan we met allerlei makers voorstellingen maken, zoals Wieke ten Cate, Abdelkarim El-Fassi, Winne en Adelheid Roosen. En dat betekent ons opnieuw verhouden tot theater maken, omdat zij het anders doen. Het daagt ons uit om nieuwe dingen te proberen en weer even onze zekerheden los te laten. Eigenlijk om onszelf de komende vier jaar weer beter te leren kennen. In dialoog met andere makers, met de mensen op Rotterdam-Zuid, met publiek.
Dus ik hoop je snel te spreken, ergens bij een voorstelling, of misschien een keer bij ons op het Afrikaanderplein.
Hartelijk,
Floris
PS Ik stel elke brief een vraag. Deze weken zijn we hard bezig om het project over zorg voor onze ouders en ouderen op te zetten voor komend voorjaar. Het wordt een combinatie van een voorstelling op basis van het boek Yemma van Mohammed Benzakour en de documentaire Mag ik je zoon noemen van Abdelkarim El-Fassi over een man die in zijn restaurant onder een ouderenwooncomplex zich ontfermt over de bewoners. We gaan de theaters in, maar willen ook graag op locatie spelen voor mensen uit de ouderenzorg (ouderen en hun familie, verzorgers, beleidsmakers). Daarvoor zijn we op zoek naar cultuurliefhebbers met ingangen in de zorg. Mocht je dit soort mensen kennen, dan houden we ons aanbevolen.
