Foto: Sanne Donders
We hebben de voorstelling nooit speciaal voor jongeren gemaakt, maar wel altijd gezocht naar mogelijkheden om ook voor jongeren te spelen. Het liefst in combinatie met een deel volwassenen in het publiek, omdat die mix de voorstelling nog spannender maakte. De jeugdtheaterjury nomineert steeds vaker voorstellingen die aansprekend zijn voor zo’n gemengd publiek en we lazen dan ook met trots het juryrapport, waarin bijvoorbeeld stond:
“Regisseur Floris van Delft en zijn uitstekende cast maken in Angry Young Men pijnlijk duidelijk dat de lijn tussen goed en fout flinterdun is.”
“Een belangrijke maatschappelijke voorstelling die niet onopgemerkt mag blijven en alleen daarom al een Zilveren Krekel verdient.”
We zijn heel erg blij met deze nominatie. En zoals het gaat bij de nominaties in het jeugdtheaterveld, hebben we de Zilveren Krekel al gewonnen. Die neemt niemand ons meer af. Op het Theaterfestival in september gaan we horen of we de Gouden Krekel ook gewonnen hebben.
Foto: Mo Alzoabi
Ondertussen was het feest in Rotterdam. Op 10 juni zijn we met So Far So Good in première gegaan en dat was een bijzonder fijne avond. De zaal zat bomvol met vrienden en lieve mensen die betrokken zijn geweest bij het maken. In de afgelopen weken zijn de acteurs, de dansers en de jongeren die meedansen en die het contextprogramma maken echt één groep geworden. Tijdens de try out zag je die groep al gaan staan voor wat we hebben gemaakt en op de première was het ‘erop en erover’. Zowel in het contextprogramma voor de voorstelling als op de vloer tijdens de voorstelling. Het resultaat was een enorm enthousiast publiek dat nog lang voor de deur van ’t Klooster na bleef praten.
Ik wil nog één ding vertellen dat ik bijzonder vond. Bij de première waren twee agenten die de ‘avondklokrellen’ op de Beijerlandselaan hebben meegemaakt. Die rellen waren het vertrekpunt voor So Far So Good en in ons vooronderzoek hebben we ook een van die agenten gesproken. Ik vond het spannend, want de voorstelling is niet alleen het perspectief van de politie, maar van allerlei mensen. Na de voorstelling waren zij zo vol van wat ze meegemaakt hadden dat ze in de zaal bleven hangen met de cast en crew, gelijk in gesprek gingen en uiteindelijk ook met een glas champagne (zonder alcohol, want ze hadden late dienst) een proost uitbrachten. Toen ze weggingen beloofden ze dat ze al hun collega’s langs gingen sturen (en vroegen ze of die dan in uniform moesten komen).
We spelen nog tot en met 30 juni in ’t Klooster en er zijn nog kaarten. Misschien wacht je tot de tournee in september om te komen, maar weet dat het echt mooi is om de voorstelling op deze plek te zien. Er is een kleine expositie speciaal voor de voorstelling, de mensen van ’t Klooster zijn geweldig en het Afrikaanderplein is vol met leven op deze mooie zomeravonden. Dus check nog even de speellijst en dan zou het heel gezellig zijn om je te zien (met of zonder uniform).
Hartelijk,
Floris
Foto: Salih Kiliç
