Toen de rellen op de Beijerlandselaan hier op Rotterdam-Zuid bezig waren zei ik voor de grap tegen mijn hoogzwangere lief: “Ik ga even kijken.” Ik ben natuurlijk het huis niet uitgegaan, maar ik was tóch nieuwsgierig. Hoe zou het zijn? De volgende ochtend moest ik voor ons project Theater van het Weerzien in Vreewijk zijn. En de snelste route daarheen loopt via… de Beijerlandselaan. Daar fietste ik tussen de andere ramptoeristen en talloze filmploegen (want zodra er iets mis is op Rotterdam-Zuid duikt de pers erboven op) en ik baalde toch een beetje dat er al zoveel opgeruimd was.
We gingen de wijk erachter in met de actrices die met Theater van het Weerzien mee doen, Elène Zuidmeer en Carmen van Mulier. Afgelopen zomer deden we ook al een versie van dit project met monologen bij wijkbewoners voor de voordeur over mensen die elkaar na een hele tijd weer zien. Toen belden we random aan bij mensen in de Afrikaanderwijk, nu hebben we via onze partner Humanitas elke dag een lijst van adressen met mensen die een beetje aandacht, een hart onder de riem nodig hebben.
Het levert bijzondere momenten op bij mensen voor de deur. Het verhaal van Elène over een vrouw die in de Tweede Wereldoorlog haar man gaat zoeken in een opvangkamp voor mannen die terugkwamen uit de Arbeitseinsatz haalde bij een vrouw van 87 gelijk de verhalen boven. “Ik was zeven in de oorlog en we hadden niets te eten.” En zo sta je ineens twee straten van de dichtgetimmerde winkels te luisteren naar één van de laatste generaties die de oorlog nog mee hebben gemaakt.
Soms hadden de reacties ook niets te maken met de monoloog. Een man met een enorme grijze baard en een paardenstaart hield ons bijna twintig minuten aan de praat over hoe hij vecht tegen de instanties die hem zijn huis uit willen hebben. Twee winters zit hij al in dubbele kleding en een slaapzak met zijn voeten op een blok piepschuim omdat hij zijn huis niet meer kan verwarmen. Uiteindelijk drukt hij nog vijf euro in Elène’s hand, omdat “wij toch ook moeten eten.” Van het teruggeven is geen sprake.
Vlak voordat we stoppen bellen we nog bij twee adressen aan. Carmen vertelt haar verhaal aan een vrouw die reageert met: “Hier had ik echt even behoefte aan na de rellen van vannacht. Even iets moois in plaats van al die angst.” Bij Elène rent de man van het echtpaar dat staat te kijken aan het einde naar binnen om een gitaar te halen zodat hij mee kan spelen met het lied dat ze zingt. Het is een vreemd contrast met de beelden van Twitter van de avond ervoor. En ik ben blij dat ik niet alleen de dichtgetimmerde winkels heb gezien, maar ook de mensen van twee straten verderop. Ik had ook even behoefte aan iets moois.
Ik hoop dat het jou goed gaat in deze lockdown.
Hartelijk,
Floris
P.S. | We zijn bezig met een onderzoek naar een aantal jongeren die in 2017 een huurmoord pleegden in de Beverwaard. Daarvoor zijn we nu op zoek naar mensen die ons meer kunnen vertellen over jongeren die in contact komen met de georganiseerde misdaad en over jongeren met lvb (licht verstandelijke beperking). Mocht je mensen weten dan horen we het graag. Stuur je tips door naar info@watwedoen.nl.
